Beter laat dan nooit, update 2!

Er zitten al weer twee weken stage op.

Zo de eerste twee weken van mijn stage hier in Malawi zitten er al weer op. Ik merk aan mijzelf dat ik steeds meer begin te wennen aan het leven hier. Ik denk nog steeds veel aan thuis maar ik merk aan mijzelf dat ik dit ook weer goed van mij af kan zetten en mijzelf kan richten op het leven hier.
In het ziekenhuis blijf ik mijzelf iedere dag weer verbazen over de geweldige dingen die daar waargemaakt kunnen worden met zo relatief weinig middelen. Om een klein voorbeeld te noemen:

Er kwam een moeder met haar zoontje naar de kinderafdeling. Uit de vertaling van de verpleegkundige begreep ik dat het ventje van ik schat 4 jaar oud een steen in zijn neus had gestopt. Ik kon het niet zien zitten dus het moest wel aardig diep zitten. De dokter kwam erbij en keek en voelde ook even aan de neus van het ventje. Hij werd daarna meegenomen naar de behandelkamer. Hij werd op een tafel neer gelegd en wordt in de houtgreep gehouden door zijn ouders en de verpleegkundige. De arts zocht naar een pen en Ellen (mijn mede student) bood haar pen aan. De arts haalde de pen uit elkaar en stak het holle deel van de pen bij het jongetje in het andere neusgat dan waar de steen in moest zitten. Nog steeds in de houtgreep liggende begint het ventje heel hard te gillen en te schreeuwen. Toen de pen goed in de neus zat blies de arts heel hard op de pen, dit zonder resultaat. Daarom stak hij de pen in het andere neusgat en blies ook hierin heel hard. Dit keer wel met resultaat want de relatief grote steen kwam samen met nog veel bloed en slijm uit de neus naar buiten. Het was gelukt! De pen werd afgewassen en weer in elkaar gezet voor gebruik.

Dit is dus een klein voorbeeld om te laten blijken dat ze hier heel creatief zijn met het bedenken van oplossingen. En vaak werkt het ook nog!
Ik heb in totaal een week op de kinderafdeling gestaan, vanaf 16 mei staat we op de verloskamers. Een afdeling waar ik naar uit had gekeken om daar mee te kijken. Dit was zeker niet onterecht want al op de eerste dag hebben we 3 bevallingen gezien en zelfs een van een tweeling niemand wist trouwens dat het een tweeling zou zijn maar toen de moeder zuchtte van opluchting dat haar kindje geboren was kwam de tweede er achteraan. Bij onze eerste bevalling was er een moeder die van heel ver was komen lopen. Ze werd op en bed geholpen en een verpleegkundige voelde hoeveel ontsluiting ze al had. Op dat moment had ze al 9 cm ontsluiting maar de vliezen waren nog niet gebroken, dit werd kunstmatig gedaan. Daarna moest de vrouw doorlopen naar een soort verlosbed waar de bevalling zou plaats vinden. Ik vroeg aan de verpleegkundige of ze al mocht gaan persen, waarop de verpleegkundige zei dat ze al bezig was. Ik was verbaast want ik hoorde nog niks haha! Maar nog geen 2 minuten later ligt er een gezond meisje op de buik van de moeder. Wat een bijzondere ervaring om een bevalling te mogen meemaken. Het kindje wordt opgepakt door de verpleegkundige en meegenomen om te wegen. Ze woog slechts 2100 gram maar alle kindjes worden hier schijnbaar klein geboren. Het meisje wordt een beetje afgedroogd en netjes in mooie Afrikaanse doeken gewikkeld, het is net een pakketje.
Tot nu toe heb ik alleen nog maar gezonde kinderen geboren zien worden, dit is helaas helemaal niet van zelf sprekend hier. Dit blijkt uit het feit dat de ouders de baby’s pas na een paar weken een naam geven omdat ze bang zijn dat het komt te overlijden in de eerste weken na de geboorte.
Zo, nu zijn jullie weer een beetje op de hoogte van hoe mijn leven hier in Malawi is. Het is een prachtig land met heel veel vriendelijke mensen. Mensen willen hier ook alles delen ook al hebben ze al zo weinig voor zichzelf.