Beter laat dan nooit, update 1.

Eerste dagen in Malawi en eerste ervaringen in het ziekenhuis:
Daar is die dan eindelijk mijn eerste blog. Eerder had ik alleen internet op mijn mobiel maar niet sterk genoeg om een blog mee te uploaden. Wat heb ik al veel meegemaakt in deze relatief korte tijd. De vliegreis is prima gegaan zonder vertraging. Het was een hele opluchting toen we na 3 keer overstappen ook nog al onze bagage terug kregen.
We hebben geld gewisseld en 1 euro is gelijk aan 750 Malawiaanse Kwacha. Het pinnen wilde in eerste instantie niet lukken, later gelukkig wel want in het dorpje waar we de volgende dag heen zouden vertrekken was er geen mogelijkheid tot pinnen. Met de kwacha’s op zak zijn we onderweg gegaan naar de lodge waar we zouden overnachten. Iedere zogenaamde taxi chauffeur had ondertussen al 10 keer gevraagd of ze ons weg mochten brengen. Uiteindelijk hebben we de meest betrouwbaar uitziende man uitgekozen. Hij heeft ons redelijk netjes naar het hotel gereden, eenmaal bij het hotel wilde hij met ons op de foto.
De hotelkamer was ingericht met stapelbedden en daarboven muskietennetten. Als eerste hebben we het Afrikaanse bier getest. En dit was zeker voor herhaling vatbaar. Voor nog geen 0,50 cent een heerlijk ijskoud biertje. Na de nacht daar door te hebben gebracht zijn we de volgende morgen naar ons huisje bij het ziekenhuis vertrokken.
Onderweg naar het huisje hebben we onze ogen uitgekeken, zoveel armoede als hier te zien is. Kinderen lopen allemaal op blote voeten. Met vieze en kapotte kleding aan of in doeken. Mensen zitten op de grond naast de weg en proberen wat eten te verkopen. Ook houtskool is erg populair om te verkopen hier. Onderweg zien we mensen hun kleren en zichzelf wassen in de bijna droogstaande rivieren. Tijdens deze rit moet je geen last hebben van wagenziekte want dan was het niet prettig geweest….De wegen zijn erg slecht en er zijn bijna geen geasfalteerde wegen.
Na bijna 4 uur rijden over 100 km zijn we aangekomen bij het ziekenhuis. We worden warm ontvangen en naar het huisje geleid. Hier wordt al onze bagage voor ons naar binnen getild en we mochten niet helpen. Het huisje is groter dan ik verwacht had en redelijk netjes. Alles is heel simpel en op het moment dat we hier kwamen hadden we geen stroom. Na even wat spullen te hebben uitgepakt zijn we naar de markt gelopen en iemand van het personeel van het ziekenhuis is meegegaan om te vertellen wat je het beste kunt kopen en wat normale prijzen zijn. Alles in huis hebbende hadden we nog steeds geen stroom. We hebben tot 21.30 gewacht met koken omdat we geen stroom hadden, toen besloten we om maar een boterham te eten en naar bed te gaan. We waren moe van de lange reis.
Rond 09.00 zijn we opgestaan en al snel hadden de kinderen van het dorp door dat er Nederlanders waren gearriveerd. Ze stonden met zeker 10 voor de deur. Wij zijn ook naar buiten gegaan en hebben met ze gespeeld. Ook hier was de armoede weer duidelijk te zien. Ik had er in het begin best moeite mee om het te zien, ik wilde ze helpen maar wist niet waar te beginnen…
We hebben dit weekend ook voor het eerst de was gedaan (met de hand). De kinderen uit het dorp helpen graag met het halen van water uit de put. Daarna belonen we ze met een pen of een ballon. Hier spelen ze dan vervolgens de hele dag mee, en zijn heel erg dankbaar.
9 mei was onze eerste stagedag. Ik start op de kinderafdeling. Ik had van te voren een heel ander beeld van het ziekenhuis, in mijn gedachte was het veel kleiner. Maar in tegendeel is het dus best groot. We gaan eerste naar de overdracht die om 07.30 begint en waar alles over alle patiënten van het ziekenhuis wordt verteld. Daarna krijgen we een rondleiding van de hoofdzuster. Nogmaals wordt bevestigd hoe groot het terrein van het ziekenhuis is.
Vervolgens gaan we naar de afdeling waar we heel vriendelijk maar een beetje onwennig worden ontvangen. We krijgen een stoel aangeboden en gaan dus maar zitten. In eerste instantie wordt ons niks uitgelegd dus we luisteren braaf en kijken onze ogen uit. De wachtkamer is in het kantoortje van de verpleegkundige en moeders zitten er met hun kindjes op hun arm te wachten. Ook buiten op de gang zitten nog veel mensen te wachten, dit schijnt op een maandag altijd zo te zijn want op zondag zijn ze dicht. Ik loop de afdeling op waar alle bedjes staan, kindjes liggen vaak naakt op een dun matrasje met slechts een lakentje onder zich. De kinderen zijn verlegen en hebben misschien nog nooit een blanke gezien. Ik probeer contact te zoeken maar dit gaat moeilijk.
Om 12.00 gaan we terug naar ons huisje voor de lunch. We besluiten wat ballonnen mee terug te nemen naar het ziekenhuis om misschien op die manier wat nader tot de kinderen en hun ouders die om de kinderen heen op de grond zitten te komen. En het werkt direct. We blazen de ballonnen op gaan spelen met de kinderen, ze krijgen en lach op hun gezicht en de ouders merken al snel dat wij niet zo gek zijn als we er misschien uit zien.
De tweede dag gaan we direct naar de kinderafdeling. Er ligt een jongetje van 1 maand oud met een longontsteking op de afdeling. Hij is erg ziek en heeft slechts een saturatie van 43% normaal is 100%. Hij is erg benauwd en hapt constant naar adem. Om een uur of 09.00 komt zijn moeder op haar knieën naar de zusterpost en verteld iets wat ik niet kan verstaan. Maar ik merk aan het snelle handelen van de verpleegkundige dat het niet goed gaat. Ik loop met haar mee. Ze gaat het kindje beademen met iets wat op een beademingsmasker lijkt. Het blijkt succesvol want hij begint weer te huilen maar blijft zeer zwak. De volgende morgen lopen we over de gang naar de overdracht en zie ik een leeg bedje. Het bedje van het jongetje met de longontsteking. Meteen schiet er door mijn hoofd dat hij misschien wel overleden zou zijn. Maar tegelijk hoop ik dat hij simpelweg verplaatst is naar een ander bedje. Tijdens de overdracht wordt het tegendeel waar. Het gister nog zo sterke kereltje was na opnieuw een ademstilstand die nacht overleden. Even stond mijn wereld stil, ik wist niet wat ik moest zeggen. Hier was ook geen ruimte voor, gelijk gingen ze verder met vertellen over de andere patiënten.
Tijdens deze eerste dagen in dit ziekenhuis besef ik mij hoe goed de zorg in Nederland geregeld is. Ik heb veel respect voor de mensen die hier in het ziekenhuis werken. Ze doen met weinig middelen heel goed werk.